بیا که تا تو نیایی، بهار، بی معناست
خوشیِ مردمِ این روزگار، بی معناست
.
تَبِ فراق تو بیچاره کرده دنیا را
بدونِ تو به دلِ ما قرار، بی معناست
.
تحمُّل غمِ هجران تو عجب سخت است
به زیر تیغِ توایم و فرار، بی معناست
.
مُحبّتِ تو نباشد عُبودیَّت هم نیست
و زنده داریِ شبهای تار، بی معناست
.
ولایتِ تو به شیعه حیات بخشیده
نفس کشیدنِ با اختیار، بی معناست
.
همه ارادت ما را به سُخره می گیرند!
برایشان، سخن از کوی یار بی معناست
.
بیا که خَلق بدانند صاحبی داریم
زنند طعنه که؛ این انتظار بی معناست!
.
خرابکاری ما را بیا و جُبران کن
که هرچه توبه کنم بی شُمار، بی معناست
.
تو صبحِ آمدنت "یا علی" به لب داری
که فتح کردنِ بی ذوالفقار، بی معناست
.
هر آنکه عبدِ علی نیست، مُنکرِ حَقّ است
وَ سَجده اش سوی پروردگار، بی معناست
.
نجف نگین زمین نه، که زینتِ عرش است
بدونِ خاکِ نجف، هر دیار بی معناست
.
"فَمَن یَمُت یَرَنی" چِشمه ی امیدِ دل است
علی نیاید اگر، احتِضار بی معناست
. 
به سینه نیست غمی جز غمِ حسینِ شهید
که اشک جُز به عزای نگار، بی معناست

شاعر: 
رضا رسول زاده

من آدمی به جمالت نه دیدم و نه شنیدم
اگر گلی به حقیقت عجین آب حیاتی

اللهم فی فرجه مولانا یا صاحب الزمان

سعدی

‌تاب دلتنگی ندارد
آنکه مجنون می‌شود...

بیدل دهلوی

یامنتظر عجل الله فرجه

وای برما که به هجران تو عادت کردیم.....

هـلال مـاه اگـر دیـده شـد چـه سود؟
مـاه تـمام عـالـمیان پـشت پـرده است . . .
اللّهم عجّلْ لِوَلیّک الْفَرَج . . .