دعایم کن که بر خود جز دعا درمان نمی یابم

امیر عشق، دستم گیر و بیرون کن از این خوابم

مرا تنها دعای چون تویی زین ورطه برهاند

ز نو  ای هادی دلسوز ده تعلیم آدابم

وجودم را بدی ها در نوردیدست کاری کن

بکاه از پستی نفسم ، به گاه خشم دریابم

به القاب جهان دل بستم و این شد نصیب من

کنون بیزارم از عنوان   بیا برگیر القابم

همی دانم که جان علم دارد ریشه در جانت

 بیا پر کن سبویم را ، الا ای لب البابم

نباشد ایمن این دنیا ز بهر کاهلی چون من

ز تو خواهم سرای امن و همت، بهر پایابم

 بود عمری که از هجر تو جان را نیست آرامی

بیا آرام جان  برهان مرا  از این تب و تابم

چو شب تار است این دل ،لیک سوسو میزند نوری

بیا روشن نما از نور خود    این تیره سردابم

شاعر : خسرو امینی